Δεν είχα ποτέ μου φανταστεί πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να αντλήσεις από τον ατέρμονο ωκεανό της γλώσσας μας τις λέξεις εκείνες που θα καθρεφτίσουν τις σκέψεις σου τα συναισθήματά σου, τα γεγονότα αν θέλετε γύρω από μια στιγμή του συναπαντήματός σου με τον Κυριάκο Μάτση.

Το Κυριάκο Μάτση δεν τον γνώρισα προσωπικά τον καιρό του αγώνα 55-59. Δεν είχα την τύχη να έχω άμεση εμπειρία της προσωπικής συνάντησης. Το συναπάντημά μας ήταν αόριστο, διάχυτο στον αέρα που αναπνέαμε στα όνειρα, στα οράματα που συναντιόνταν στην κοινή μικρή μας πατρίδα.

Τον Κυριάκο Μάτση τον συνάντησα λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1960. Ναι το 1960. Σε ένα χωριό, στο νόμο Αριδαίας στη Μακεδονία που το απόθεσε η φύση στα πόδια ενός βουνού στα σύνορα. Τους «Προμάχους» ή άλλως «Μπάχωβο». Οι Πρόμαχοι ήταν ένα μικρό χωριό που όταν το γνώρισα τον Οκτώβρη του 1960, περίπου νόμισα πως είχα μετακομίσει σε ένα άλλο κόσμο. Δεν υπήρχε δρόμος αμαξιτός, το χειμώνα το νερό πάγωνε στις βρύσες και χρησιμοποιούσαμε τον βρασμό... οι κάτοικοι ντύνονταν με παραδοσιακές ενδυμασίες και με πολλή δυσκολία μπορούσα να αντιληφθώ τις πρώτες μέρες την καθομιλουμένη. Τοποθετήθηκα εκεί σαν «εκπαιδευόμενη» Κοινωνική Λειτουργός με τον τίτλο της «Αρχηγού» στο «Σπίτι του Παιδιού» που ιδρύθηκε, όπως πολλά παρόμοια από την Βασιλική Πρόνοια.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να περιγράψω πιο πολύ τον χώρο... δεν είναι ο στόχος μου.

Εκεί λοιπόν ύστερα από 2-3 μήνες πήρα το πρώτο ταχυδρομείο από την οικογένεια μου. Μια δέσμη με εφημερίδες διάφορες και διαφόρων ημερομηνιών. Μόλις με ειδοποίησαν ότι έχω επιστολές και ένα μικρό πακέτο «χαρτιά» έτρεξα βέβαια να τα πάρω... Ο γραμματέας της κοινότητας τότε μου έδειξε στην πρώτη εφημερίδα της δέσμης τη φωτογραφία του Κυριάκου Μάτση. Ήταν η φωτογραφία με σχόλια για το μνημόσυνό του.

- Τον ξέρεις αυτόν, με ερώτησε ο Γραμματέας της Κοινότητας
- Εγώ τον ξέρω του είπα. Εσείς που τον ξέρετε
- Ο Κυριάκος ήλθε στο χωριό μας την περίοδο του εμφυλίου και μας έκανε ομιλίες. Μας μίλησε μαζί με άλλους από τη Θεσσαλονίκη για την Ελλάδα για τους αγώνες για ελευθερία και ήταν και Γεωπόνος και μας έδωσε και κάποιες συμβουλές...
Μας είπε ότι είναι Κύπριος και μιλούσε για τη Κύπρο που την κρατούσαν ακόμα οι Άγγλοι...

Άνοιξα τότε την εφημερίδα και με όση δύναμη μου άφησε η συγκίνηση, του διηγήθηκα την ιστορία του Κυριάκου. Βουρκωμένος με άφησε χωρίς να πει λέξη και βγήκε έξω... Μάζεψα τις εφημερίδες και άφησα μια στο γραφείο του. Σε λίγα λεπτά άρχισαν να κτυπούν πένθιμα οι καμπάνες της εκκλησίας του χωριού... Μαζεύτηκε ο κόσμος και ο Γραμματέας τους εξήγησε ότι αυτό ήταν το ύστερο αντίο για τον Κυριάκο Μάτση, τον Κύπριο...

Σύμφωνα με το έθιμο του χωριού η σύναξη για μνημόσυνο και παρηγοριά για τους νεκρούς τους γίνονταν 3 χρόνια μετά τον θάνατο τους. Μου το εξήγησε αυτό ο κ. Σουδής ο γραμματέας κι έτσι το χωριό, οι Πρόμαχοι της Μακεδονίας, αποχαιρέτησε τον Κυριάκο Μάτση.

Τότε συναπαντήθηκα μαζί Του. Τότε ο ήρωας μου ξεχώρισε από όλους τους άλλους... Τότε ο Κύπριος αγωνιστής διαχρονικός Πανέλληνας έγινε αέρας, οξυγόνο και το αναπνέω μαζί με όλους τους άλλους και ζω και ελπίζω κι' ονειρεύομαι και οραματίζομαι κι' εγώ και τα εγγόνια μου, που με ρωτούν Γιαγιά τον ξέρεις αυτόν... ΝΑΙ τον ξέρω... Τον ψηλάφισα στα ματωμένα χώματα του Πενταδακτύλου, τον ψηλάφισα στους ΠΡΟΜΑΧΟΥΣ της Αριδαίας, της Μακεδονίας... τον ψηλαφώ κάθε μέρα.

Μαλάμω Λύρα Νεοφύτου
Πρώην Διευθύντρια Τμήματος Ευημερίας